- 20 kwietnia 2024
Terapia interpersonalna w depresji to procedura opracowana specjalnie w celu interwencji w zaburzeniach depresyjnych. Opiera się ona na wcześniejszym nurcie myślenia psychiatrycznego, znanym w Stanach Zjednoczonych jako psychiatria interpersonalna.
Psychiatria interpersonalna rozpoczęła się od prac Adolpha Meyera i Harry'ego Stacka Sullivana. Uwzględnia ona niektóre idee psychiatrii społecznej. Nie jest to jednak zastosowanie do zaburzeń depresyjnych ogólnych zasad psychiatrii interpersonalnej. W istocie interwencja ta opierała się na kilku dowodach z pięciu obszarów badań. Obszary te podkreślają znaczenie wydarzeń interpersonalnych w zaburzeniach depresyjnych.
Depresja interpersonalna to psychoterapia, która koncentruje się na problemach psychospołecznych i interpersonalnych osoby poszukującej pomocy. Terapia ta nie wywodzi się bezpośrednio z psychoanalizy, podejścia behawioralnego czy terapii poznawczej. Czerpie jednak z niektórych koncepcji tych nurtów. W ten sposób promuje się umiejętności interpersonalne pacjenta i opanowanie przez niego własnego kontekstu psychospołecznego.
Można zatem powiedzieć, że terapia interpersonalna depresji jest zasadniczo eklektycznym narzędziem terapeutycznym. Podkreśla ona bowiem związki między patologią a kontekstem psychospołecznym, a także przywiązuje większą wagę do teraźniejszości niż do przeszłości.
Terapia interpersonalna w leczeniu depresji bada relacje osobiste pacjenta w teraźniejszości i interweniuje w powstawanie objawów. Podejmuje również interwencje w zakresie dysfunkcji społecznych związanych z obecnym lub kolejnym epizodem depresyjnym.
Depresja interpersonalna nie jest formą terapii poznawczo-behawioralnej. Jej celem nie jest bowiem konfrontacja z negatywnymi schematami myślowymi, zniekształceniami poznawczymi czy fałszywymi atrybucjami.
W terapii interpersonalnej depresji pojęcie psychospołeczne odnosi się przede wszystkim do różnych ról odgrywanych przez pacjenta i jego interakcji środowiskowych. Rola jest tu rozumiana jako miejsce spotkania między indywidualnym sposobem bycia a sposobem bycia reprezentowanym przez innych.
Różne role i postawy mogą ulec zmianie - emocjonalne lub zawodowe przeciążenie, konflikt i strata. Zmiana spowodowana przeciążeniem ma tendencję do zmniejszania siły. Konflikty powodują zwykle niepokój i straty w wyniku depresji.
W terapii interpersonalnej depresji zakładamy, że pojawienie się zaburzeń już zmienia kontekst psychospołeczny i interpersonalny pacjenta.
W terapii interpersonalnej depresja oferuje trzy poziomy podejścia, są to:
Terapia interpersonalna depresji nie uznaje za istotne cech osobowości, czynników egzystencjalnych i antropologicznych, dlatego jej głównym zadaniem jest łagodzenie objawów choroby. Pomóc mu w opracowaniu strategii radzenia sobie z trudnościami społecznymi i interpersonalnymi.
Dlatego terapia interpersonalna depresji koncentruje się na aktualnej sytuacji pacjenta. Przeszłość jest brana pod uwagę, ale tylko po to, by lepiej zrozumieć styl interakcji każdego pacjenta. Tak więc przestrzeń terapeutyczna poświęcona przeszłości nie jest większa niż przestrzeń terapeutyczna poświęcona teraźniejszości.
Terapia ta polega na pracy z poznaniem pacjenta, ale nie jest ustrukturalizowana, nie wykorzystuje szczegółowych protokołów ani zadań, a samorejestrację prowadzi się w domu. Niektóre techniki behawioralne, takie jak systematyczna desensytyzacja, terapia ekspozycyjna lub analiza zniekształceń poznawczych, mogą być brane pod uwagę, ale zazwyczaj nie są uwzględniane.
Komentarze (0)
Zostaw komentarz